Esta entrada escribina hai uns meses en outro blog pero me parece que encaixa moi acertadamente neste novo espazo... Vovos contar unha historia que me namorou... Si, vai sobre cans, si... GALGOS... esas maxestuosas criaturas que hai algún tempo non me gustaban demasiado. Descoñecía a súa triste realidade no centro e sur da península ibérica.
Hoxe podo dicir que me teñen namorada, e todo gracias a Galgos 112, Rechi, Koi, Penny, Leda, Boss... e por suposto á miña parella que sempre quixo adoptar a un... Pero non quería enrollamer moito nos detalles, aquí vai a historia que traducín pola miña conta:
Di unha antiga lenda de non se sabe onde que os galgos cando soñan o fan en azul. Ninguén sabe moi ben o motivo deste feito pero segundo as xentes de un pobo perdido dunha montaña moi alta de Suiza, é polo seu desexo de chegar ao ceo cando saltan de alegría.
É tal a sensación que nos deixa está información no corazón que se nos plantexaron algunhas dúbidas...
Que pasa cando os nosos amados lebreles non son felices por non ter unha familia que os queira? Soñan en azul? Parece ser que cando un galgo non é querido e se abusa del, soña sombras por non poder ver máis alá da tristeza, a súa vida se lle volve turbia e non consiguen distinguir a cor da esperanza ou da ledicia.
É posible, entón, devolverlle o soño azul a un galgo rescatado? A respostar non deixa lugar a dúbida, SI. O azul dos soños dos nosos galgos rescatados se volverá máis intenso e brillante, ata un punto inimaxinable, poden ver en azul ata cando están espertos porque se volven tan felices que xa non distinguen entre soño e realidade.
Se adoptas un galgo, devólveslle a oportunidade de vivir unha vida de cor azul.
Ningún comentario:
Publicar un comentario