xoves, 27 de setembro de 2018

VENTO

 
Nome: Vento (inicialmente Carlitos)
Orixe: Non se sabe exactamente, cremos que de Andalucía
Idade: 8 anos, está feito todo un chaval
Adora: As salchichas, pasear no coche, os mimos, moitos mimos e durmir, durmir, durmir...

Breve historia: 

Vento chegou a casa para completar a familia-manada que formamos, era a peza que nos faltaba. Chegou por casualidade, fixemos unha viaxe solidaria para axudalo e costounos moito deixalo. É todo serenidade, algo que nos faltaba xa que temos dous galgos, un podenco e un "yorki" e con eles todo es aventura e xogo. Encántanos velos xogar e correr no parque canino, en Madrid os coñecen por "La Panda Gallega".

A historia de Vento non se entende moi bien, é un can dez fora e dentro de casa. Suponse que estivo con unha familia durante 7 anos dende a súa adopción con 3 meses e por causas que descoñecemos deixáronno tirado por Madrid. Cando imos pola rúa se un coche se para e abre unha porta, ponse moi nervioso... Supoñemos que o abandonaron baixándoo de un coche porque a súa expresión e a súa actitude cambia por completo durante un rato ata que se da conta de que seguimos paseando para ir xogar e se esquece da situación.

Vento é un amor con catro patas, transmite amor en cada xesto e en cada mirada. Sabemos que nos quere e a nós cáesenos a baba cando se acerca e apoia a súa cabeza nas pernas esperando unha caricia. Xoga coma un cachorriño e hoxe podemos dicir que Vento é moi feliz e querido na súa nova casa.

Rosy e familia


-------------------- VERSIÓN EN CASTELLANO -------------------- 


Nombre: Vento (incialmente Carlitos)
Origen: No se sabe exactamente, creemos que de Andalucía
Edad: 8 años, está hecho todo un chaval
Adora: Las salchichas, pasear en coche, los mimos, muchos mimos y dormir, dormir, dormir...

Breve historia: 

Vento llegó a casa para completar la familia-manada que formamos, era la pieza que nos faltaba. Llegó por casualidad, hicimos un viaje solidario para ayudarlo y nos costó un mundo dejarlo. Es todo serenidad, algo que nos faltaba ya que tenemos dos galgos, un podenco y un "yorki" y con ellos todo es aventura y juego. Nos encanta verlos jugar y correr en el parque canino, en Madrid nos conocen por "La Panda Gallega".

La historia de Vento no se entiende muy bien, es un perro diez fuera y dentro de casa. Se supone que estuvo con una familia durante 7 años desde su adopción con 3 meses y por causas que desconocemos lo dejaron tirado por Madrid. Cuando vamos por la calle si un coche se para y abren una puerta se pone muy nervioso... Suponemos que lo abandonaron bajándolo de un coche porque su expresión y su actitud cambian por completo durante un rato hasta que se da cuenta de que seguimos paseando para ir a jugar y se olvida de la situación.

Vento es un amor con cuatro patas, transmite amor en cada gesto y en cada mirada. Sabemos que nos quiere y a nosotr@s se nos cae la baba cuando se acerca y te apoya la cabeza en las piernas esperando una caricia. Pasan las semanas y cada día descubrimos algo nuevo con él. Juega como un cachorrillo y hoy podemos decir que Vento es muy feliz y querido en su nueva casa.

Rosy y familia

martes, 25 de setembro de 2018

STAND SOLIDARIO: PONTEVEDRA

Foto de Josué González. Modelo: KOI
Este sábado 29 de septembro estaremos en Pontevedra de 11 da mañá ás 8 da tarde. Pásate e axúdanos a axudar!

sábado, 22 de setembro de 2018

NEMO

Nome: Nemo
Idade: 8 anos
Adora: lugares, a paraia e o sofá; golosinas, pan tostado e yogur
Odia: disparos e cohetes, palos e cordas, imaxinade o porqué.
En una palabra: dozura e elegancia
Breve historia:
Rescatárono en Sevilla malferido na axila co que parecía unha puñalada, pensaron que perdería a súa patiña e de aí o seu nome. Juan e Fanny foron os seus pais de acollida e cos que seguimos en contacto, incluso viñeron a visitalo.
Cando levaba algo máis de tres meses na casa asustouse con un cohete a destempo que botou un veiño, saltou máis de dous metros de cerrado e estuvo tres días desaparecido. Buscámolo incansablemente coa axuda de Rechi e Vero (delegadas de zona de Galgos 112) pero nin rastro del.
Non deixamos nin os cemiterios por rastrear, pero nada... Vese que cando se sentiu seguro comezou a súa volta a casa e despois de centos de chamadas e moitas horas de búsqueda, a miña nena e eu iamos desfacendo o seu camiño ata que por fin o atopamos entrando na casa. Dende aquel día xa o SEU FOGAR indudablemente.
É moi fraco e tímido, dormilón e mimoso, so quere estar na casa ou coa correa ata chegar á praia onde se converte un atleta, é un paiaso amoroso. Comparte a súa vida con unha yorky, Perla e outra galga Ella. A súa caracterísitca máis salientable é a súa macha en forma de corazón.

Begoña e familia.


------------- VERSIÓN CASTELLANO -------------

Nombre: Nemo
Edad: 8 años
Adora: lugares, la playa y el sofá; golosinas, el pan tostado y el yogur
Odia: disparos y cohetes, palos y cuerdas, imaginad el porqué.
En una palabra: dulzura y elegancia
Breve historia:
Lo rescataron en Sevilla malherido en la axila con lo que parecía una puñalada, creyeron que perdería su patita y de ahí su nombre. Juan y Fanny fueron sus país de acogida y con los que seguimos en contacto, incluso vinieron visitarlo.
Cuando llevaba algo más de tres meses en casa se asustó con un cohete a destiempo que echó un vecino, saltó más de dos metros de cierre, estuvo 3 días desaparecido. Lo buscamos incansablemente con la ayuda de Rechi y Vero (delegadas de zona de Galgos 112) pero ni rastro de él. No dejamos ni los cementerios por rastrear, pero nada... Se ve que cuando se sintió seguro comenzó su vuelta a casa y después de cientos de llamadas y muchas horas de búsqueda, mi niña y yo íbamos deshaciendo su camino hasta que por fin lo encontramos entrando en casa. Desde aquel día ya SU HOGAR indudablemente. 
Es muy flaco y tímido, dormilón y mimoso, solo quiere estar en casa o con la correa hasta que llega a la playa y se convierte en un atleta, un payaso amoroso. Comparte su vida con una yorki, Perla y otra galgui Ella. Su característica más destacada su mancha en forma de corazón.

Begoña y familia.

mércores, 19 de setembro de 2018

Locuras kilométricas

No sé como empezar a contaros esta historia de manera que pueda transmitiros lo que sentimos al realizar la hazaña que os voy a narrar. Quiero ser breve y a la vez pretendo que sintais, en parte, lo que los galgos nos hacen sentir. Supongo que si estáis leyendo esto será porque, de una forma u otra, también os gustan estos ángeles con cara de lápiz. Os voy a poner en antecedentes para que veáis la evolución de este amor, de esta enfermedad que yo llamo Galguitis Aguda...

Hace algo más de dos años decidimos adoptar un galgo. A mí no me gustaban demasiado estos perros, pero he de decir que desconocía por completo su triste realidad en este país y lo maravillosos que pueden llegar a ser. Poco a poco y de la mano de la que a día de hoy es mi esposa conocí a esta raza y su cruel situación en España. Pronto nos decidimos a adoptar un galgo, teníamos un cachorro mestizo que no nos dejaba dormir por las noches y quisimos traerle un hermano mayor. Pasamos una entrevista de la mano de Rechi, nos asustó con todo lo malo que nos podía pasar al adoptar a un galgo... Nos lo pensamos un poco después de aquella entrevista y optamos por aceptar un galgo con "necesidades especiales".

sketch-1537257372466.png




Koi llevaba un año en casa de acogida en Alicante, bueno como el pan, tranquilo y compatible con todas las formas de vida no encontraba quien aceptase su condición especial... era epiléptico. El primer candidato que nos encajaba era este majestuoso ser y no lo dudamos mucho. Nos dimos nuestro primer SÍ QUIERO, esta vez para Koi. Toda la delegación de Alicante y su familia de acogida se alegró, pero aún lo hizo más cuando supo que su familia adoptiva iría en coche a buscar a este encanto canosín.

Koi es negro con canas, el George Clooney de los galgos, y en 2016 no podía más que viajar en transporte solidario, no se podían arriesgar a que brotase su epilepsia durante un viaje con una empresa de transportes.

Aquí llega NUESTRA PRIMERA LOCURA, pedimos el coche a mi suegro nos presentamos en Alicante. VIGO - ALICANTE: Mil kilómetros, 10h de viaje al volante (sin contar las paradas de descanso) y allí nos plantamos. Desde entonces nuestro amor por los galgos no ha ido más que en aumento. Sin entrar en mucho más detalle, tengo que deciros que a día de hoy Koi no es epiléptico y vive muy feliz con su hermano pequeño Lucky. Nostras hemos ido colaborando siempre que podemos con la delegación de Galicia de Galgos 112 de la mando de su excelente delgada, Rechi (a la que agradecemos el habernos enseñado este mundillo).

IMG_20180810_171403.jpg
PENNY
Nuestra SEGUNDA LOCURA ha sido acoger a una cachorro atigrada de galgo que aparece en Galicia el años pasado, la bautizamos como Penny. Como buena cachorra sus locuras nos han hecho reír y por momentos casi nos desquician pero enseguida encontró un hogar en Portugal. Un mes después de su llegada su familia adoptiva la vino a recoger y a día de hoy vive feliz entre Coímbra y el Algarve con un abuelete galgo llamado Kabul. Este verano los visitamos y pensamos en que no podía haber encontrado un lugar más adecuado para ella, casi se me saltan las lágrimas cuando vino a saludarme la loca de rayas.

TERCERA LOCURA, unos vecinos de nuestro edificio enamorados de Koi deciden adoptar a un galgos a través de la misma asociación. Craso error. En unha semana deciden que el galgo no encaja por una nimiedad que no viene al caso. Aitor, un galgo blanco y negro de unos tres años, llega al vecindario desde Cataluña. El perro es un "happy" de la vida, con su antifaz negro y su cola en alto nos enamora y optamos por ser, por segunda vez, casa de acogida.

IMG_20180915_133352.jpg
AITOR, TORITO

Aitor, Aitorito... acaba con el nombre cariñoso de Torito porque a su nombre vasco no responde. Con su técnica del gusanito termina de enamorarnos tras varias semanas en casa. Encaja con Koi y Lucky a la perfección, el punto intermedio entre la serenidad de Koi y la tontería adolescente de Lucky... un cariñoso galgo que cada mañana nos despertaba con abrazos y besos... un perro 10, pese a lo que digan. Le sale una adopción en La Rioja y nos despedimos de él con lágrimas en los ojos y el corazón en puño... Resulta tan duro quererlos tanto y después decirles adiós... No entraré en detalles que no vienen al caso pero su nueva casa decide devolverlo en tan solo 24h...

En ese momento estábamos programando un viaje relámpago a Madrid para recoger a dos galgos que se venían a Galicia desde Valencia y Barcelona respectivamente. No dudamos en cambiar el punto de encuentro, Madrid por Logroño y así rescatábamos también a Torito.

CUARTA LOCURA, mi pareja no puede venirse a este viaje así que la delegada de Galicia y yo cogemos el coche rumbo a Logroño. ¡Al rescate de Torito! VIGO - LOGROÑO. Torito vuelve de acogida a nuestra casa pese a las complicaciones que se nos presentaban con una boda a la vista. Bahía, una tripata muy tímida y negra se venía adoptada a Vigo. Phoenix, un abuelito negro con canas, devuelto a la asociación tras 10 años adoptado. Hoy estos dos están felizmente adoptados y eso me enorgullece de la inmesa labor que realiza la asociación y toda la gente que se implica en los detalles.

El verano transcurre con algún sobresalto, EROS aparece en escena... Otro abuelete negro con canas aparece en Tui (Pontevedra) abandonado, sin entrar en mucho detalle os diré que tuvo que pasar por una residencia y posteriormente a su casa de acogida en Santiago de Compostela, con Alberte y su galgo Willow.

Torito está con nostras hasta los días antes de la boda, la planificación nos impide seguir haciéndonos cargo de él. Preparativos, ceremonia, fiesta, viaje de luna de miel... Se va de acogida a otra casa durante unas semanas y un percance jugando hace que haya que darle puntos en un costado (nada grave, ¡eh!)... Como para ese momento ya estábamos preprando NUESTRA ÚLTIMA Y GRAN LOCURA, quisimos hacer la acogida hasta el viaje definitivo.

IMG-20180915-WA0037.jpeg
EROS
En un principio nos ofrecemos para llevar a EROS a Madrid, así aprovecharíamos un fin de semana de tres días para visitar a unas amigas en la capital. Por desgracia la otra mitad de este viaje solidario, Madrid - Barcelona, no salía así que dijimos "¡Qué carajo! ¡A Barcelona que nos vamos!". Finalmente decidieron trasladar a Torito también y como era "nuestro Batman particular" no lo dudamos.

A unas horas de partir rumbo a Barcelona nos preguntan si podemos recoger a Tofu, un perrete de Logroño que había encontrado casa en Barcelona... como estamos así de locas, no lo dudamos. En un inicio quedaríamos en Zaragoza para la recogida pero optamos por parar en Logroño. Salimos de Vigo  las 6:00 con dos perretes y llegamos a Barcelona a las 18:45 con tres.

IMG_20180915_133400.jpg
TOFU
Estuvimos dudando hasta el último minuto si adoptar a Torito o no, pero por desgracia no podemos hacernos cargo de forma permanente de tres perros. Adoptar tiene que ser un acto responsable y meditado, no un impulso primario que te ciege por una belleza en forma de galgo... Esta decisión fue y es dura, pero pensamos que no sólo el dinero es lo importante... El hecho de hacernos cargo de un tercer perro nos limitaría y no podríamos asumir nuevas acogidas o nuevas aventuras locas de traer y llevar galgos de aquí para allá. Tener un perro, dos o tres, debe ser un placer... no una obligación monetaria ni un estrés... No sé si nos arrepentiremos de esta decisión pero por lo de pronto está tomada. 

Las despedidas son siempre muy tristes y sobre todo cuando hay una implicación emocional tan alta. Torito ha sido y siempre será nuestro payasete bicolor, nuestro gusanito, nuestro batman... Como es un feliz de la vida encontrará pronto un lugar donde deleitar con su encanto a una familia responsable. Cada vez que pensamos en que quizá no lo volvamos a ver se nos inundan los ojos de lágrimas, pero nos quedaremos con lo positivo. Galgos 112 es una asocación responsable que busca el bienestar de sus caras de lápiz y por lo que sé, Aitor está estupendamente ahora mismo. Eros está felizmente en acogida y Tofu ya tiene familia.

A estas alturas quizás os preguntéis "eh, oye... ¿qué pasa con Lucky y Koi? ¿Dónde se han quedado en este viaje vuestros perros?"... Pues les hemos pagado un hotel donde han estado tres días tan ricamente en Combarro, Pontevedra. Ayer les hemos ido a recoger y vinieron como si se hubiesen comido el viaje VIGO-BARCELONA andando... Es agotador hacer un viaje de tantas horas en poco más de 48h pero la satisfacción de saber que lo estás haciendo por estos ángeles es inmensa.

No quisiera despedirme sin antes pediros disculpas por toda esta parrafada y sin agradecer a todas y a cada una de esas personas que forman la familia Galgos 112, en especial a la delegación gallega. Gracias, de corazón.

venres, 14 de setembro de 2018

Galguitis Aguda, enfermedad acuciante


Definitivamente hemos perdido la cabeza. La Galguitis de la que os hablo en este blog es una enfermedad acuciante que nos ha afectado con unha fuerza imparable. Este fin de semana vamos a hacer una locura de viaje solidario... Sí, como lo leéis más de 10h de coche nos esperan con dos galgos que ni siquiera son nuestros, son candidatos a ser adoptados a través de la asociación de la que siempre hablo, Galgos 112.

Por temas que no vienen al caso y que es mejor no desvelar diremos que el primero de nuestros ángles a transportar se llama Sheldon, en lugar de su nombre real para la asociación. Es un galgo mayorcete con una cara muy guapa, es como ver a Koi dentro de unos seis años... Apareció en Galicia y ha estado hasta entonces en continua mejoría respecto a su estado inicial, hoy parece un perrete diferente y es todo un señor amoroso. Tiene sus manías, como cualquier ser vivo... pero se hace querer enseguida.

El segundo es un archiconocido del blog, Torito (Aitor de nombre oficial)... Mi vecino Totoro, un payasete bicolor. Es la tercera vez que lo tenemos en acogida y en verdad os digo que va a ser muy difícil despedirlo. Este perro es puro amor y diversión, la gente con la que ha convivido no ha sabido entenderlo. Hay quien piensa que este galgo necesita una finca enorme para desahogarse pero lo cierto es que no es así. Nosotras vivimos en un piso con Koi y Lucky (y obviamente ahora con Torito) y paseamos mañana, mediodía y tarde. Torito es muy tranquilo y espero que en el sitio a donde va sepan entenderle como nosotras...

No quería que esta entrada se centrara en lo que significa Torito para nosotras ni lo incomprendido que ha sido hasta el momento, pero nos ha tocado tanto la fibra que resulta imposible no ponerse sentimental al mencionarlo. La finalidad de esta entrada compartir con vosotr@s la locura transitoria en la que hemos entrado con nuestra enfermedad favorita y que da título a este blog.

En un fin de semana nos vamos a comer más de dosmil kilómetros por una buena causa, hacerle un favor a la asociación con el transporte solidario. La última vez que hice algo parecido me comí, junto con una responsable de zona, un viaje de Galicia a Logroño. En esta ocasión vamos más allá, ¡desde Galicia hasta Barcelona! Sí, estamos locas... pero esta locura se traduce en amor incondicional hacia estas majestuosas criaturas que son nuestros ángeles con cara de lápiz.

La semana que viene os haré un resumen de este viaje-locura, con fotitos si me lo permiten.

PD: Hoy escribo en castellano para que me entiendan las partes implicadas en este proceso que por suerte o desgracia no pertenecen a mi querida tierra gallega.

mércores, 12 de setembro de 2018

QAMAR

Nome: Qamar (significa lúa en árabe)
Orixe: Torreperogil (Jaén)
Idade: 8 anos e 4 meses (cumple anos o 20 de maio coincidindo co meu irmán maior, así que outro motivo máis para amala con loucura)
Adora: que non lle gusta!? Comer e durmir está entre os seus favoritos. O polo! Cuando estamos cociñando polo é a única vez que se levanta do sofá. Encántanlle os mismos e que lle rasquen a orelliña (xa che da coa pata para indicarcho). Todo o que seña pequeno e peludo a volve tola de felicidade e da voltas coma un tiovivo.
Odia: pois pensándoo moito, a verdade non odia nada. É tan boa que todo lle parece ben. Ainda ten medo de algunha cousa. Creo que o que máis odia é que cante cos cascos postos, pois cando o fago resopla e marcha da habitación. Non sabía que cantara tan mal... vaia...
Nunha palabra: TENRA. Ten uns olliños que cando te mira se che derrite o corazón e che conquista a alma. Así é que ten namorado a todo o mundo que a coñece!

Breve historia: 

Qamar é o nome que lle deu a súa nai de acollido. Ao principio quixemos cambiarllo porque sonaba moi distinto. En canto chegou, na súa xaula nos miramos e dixe "Ola Qamar" e xa non había forma de cambiarlle o nome porque todo o que ela tiña era perfecto e fermoso. Non quixemos saber moito de onde viña nin cando a atoparon, eso era o seu pasado e doía. Xa me bastaba con saber que a atoparon case sen pelo (de feito ten moitos problemas de pel), delgadísima e con dous dedos rotos.

Antes da súa chegada, o memento máis significativo foi cando, estando de viaxe, can que se nos cruzaba alá que me lanzaba a el coma unha tola. Houbo un señor que nos pregunto se tiñamos can, nese momento a resposta era non e o tío recomendounos ter un (sabio consello). E unha última anécdota: cando fixemos a entrevista con Galgos112 recordo que para o noso perfíl había dous galgos que nos encaixaban mellor. Un era Bartolo (ao que lle faltaba a cola) e Qamar (con calvas e problemas de pel). Decidimos a Qamar porque pensamos que se tiña algún problema sería máis difícil que a adoptaron. Agora case me da un patatús se penso nese momento, podería non ter chegado Qamar ás nosas vidas. Siceiramente creo que Qamr danos moito máis do que recibe de calquera de nós.

Palabras de Irene e Familia Qamar



----------- VERSIÓN EN CASTELLANO -----------


Nombre: Qamar (que significa Luna en árabe)
Origen: Torreperogil (Jaén)
Edad: 8 años y 4 meses (20 de mayo es su cumple, que coincide con el de mi hermano mayor, así que otro motivo más para amarla con locura)
Adora: ¡¿qué no le gusta?! Comer y dormir está entre sus favoritos. ¡El pollo! Cuando estemos cocinando pollo es la única vez que se levanta del sofá. Le encantaaaan los mimos y que le rasquen la orejita (ella ya se da con la pata para indicártelo). Todo lo que sea pequeño y peludo la vuelve loca de felicidad y da vueltas como un tiovivo.
Odia:  pues pensandolo mucho, la verdad es que no odia nada. Es tan buena que todo le parece bien. Tiene miedos aún a algunas cosas. Creo que lo que más odia es que cante con los cascos puestos, pues cuando lo hago resopla y sale de la habitación. No sabía que cantara tan mal... Vaya. ...
En una palabra:  TIERNA. Tiene unos ojitos que cuando te mira se te derrite el corazon y te conquista el alma. ¡Así es que ha enamorado a todo el mundo que la conoce!

Breve historia: 

Qamar es el nombre que le dió su mamá de acogida. Al principio, queríamos cambiárselo pues nos sanaba muy distinto. Pero cuando llegó, en su jaula, nos miramos, le dije "hola Qamar" y ya no había forma de cambiarselo pues todo lo que ella tenía era ya perfecto y precioso. No quisimos saber mucho de dónde, cuando ni como la encontraron. Eso era su pasado y nos dolía. Ya me bastaba con saber que la encontraron casi sin pelo (de hecho, tiene muchos problemas de piel), delgadurria y con dos dedos rotos.
Antes de su llegada, el momento más significativo fue cuando, estando de viaje, perro que veía ahí me tiraba yo a por él como una loca. Hubo un señor que nos preguntó si teníamos perro. En ese momento la respuesta fue no y el señor nos recomendó tener uno (sabio consejo).Una última anécdota: cuando hicimos la entrevisa recuerdo que para nuestro perfil había dos galgos que nos encajaban mejor. Uno era Bartolo (al que le faltaba el rabo) y Qamar (con calvitas y con problemas de piel). Nos decidimos por Qamar porque pensamos que si tenía algún problema, sería más dificil que la adoptaran. Ahora me da un patatús si pienso en ese momento, podría no haber llegado a nuestras vidas. Sinceramente creo que Qamar nos da mucho más de lo que recibe de cualquiera de nosotros.

Palabras de Irene y familia Qamar

martes, 11 de setembro de 2018

Merdas varias

Resulta que últimamente hai unha tremenda polémica respecto á presenza dos cans nos areais na cidade de Vigo. Este ano asignaron dous areais (que a ollos de unha forasteira coma min resulta ser un e bastante pequeno) na zona de Coruxo para que as persoas posuidoras de cans puideran acudir cos peludos á praia. A veciñanza do lugar puxo o grito no ceo, non querían permitir que cans e cadelas acudiran ao que denominaron "a súa praia de toda a vida"...

Imos ver señores e señoras... que levedes anos acudindo a un mesmo areal non o convirte na vosa posesión, as praias son de tod@s... e sobre a lexislación destes lugaras debería actuar COSTAS, pero como delega as tareas de mantemento nos concellos son estos últimos que lexislan sobre a presenza ou non de cánidos nas praias.

Non quero entrar en detalles lexislativos porque non son avogada, nin xuiza, nin lexisladora municipal nin nada que teña que ver con estos temas. Creo non mentir no que dixen ata o momento pero podo equivocarme, así se consideras que es expert@ neste asunto e queres mandarme máis información ao respecto atenderei ás suxerencias/queixas que me poidas deixar en comentarios.

Ante esta disconformidad da veciñanza se reunen catro matados e organizan unha manifestación en contra da presenza dos cans no "seu areal". Argumentan:

Que a presenza dos cans na praia fai que esta esté máis porca. Que antes da ordenanza que permite aos cans acceder a praia estaba moito máis limpa.

Que, baseándose nun estudio veterinario valenciano, as cacas dos cans teñen unhas bacterias moi malas que "contaminan as augas" facendo que perxudiquen seriamente a saúde das persoas.


Que, baseándose na presenza de aves na zona, se perxudica seriamente o hábitat natural de varias especies de paxaros que aniñan nas rochas limítrofes a estes areais...

Imos ver, señor@s veciñ@s de Coruxo... se hai que protexer o espazo natural das aves é mellor pechar o acceso aos areais e rochas limítrofes onde aniñan eses paxaros a toda persoa humana (recordo que é o único animal que se está cargando o medio ambiente)... víchedes como quedan as zonas de amplia afluencia humana despois de un evento... sen ir máis lonxe, a praia de Samil a última hora da tarde queda chea de porquería humana (cabichas, plásticos, latas, envases,...)? Menos mal que a primeira hora da mañá pasan as máquinas limpadoras e deixan todo impoluto... E despois decides que contaminan os cans...

E ah!... as bacterias estas tan malas das cacas dos cans tamén se atopan nas cacas humanas... recoméndovos dar unha voltiña pola costa de Samil a Alcabre contedes a cantidade de merda humana que hai en recunchos máis insospeitados... por no falar das cacas que xente que haberá flotando no mar (ata onde eu sei os cans non cagan no mar e algunha persoa si).

Señor@s veciñ@s de Coruxo, o animal que máis contamina é o ser humano así que deixen de empregar argumentos estúpidos para tentar ter razón neste debate que haberá sempre, poñan onde poñan as praias de cans vai haber sempre a alguén que non lle guste.

E sen entrar en máis polémicas, creo que o problema non reside en estar a favor ou en contra de permitir cans na praia, creo que o gran problema é A FALTA DE CIVISMO de algunha xente... Esa xente que tira as cabichas ao chan esté onde esté, que tira papeis e non precisamente nos lugares indicados para tal fin... ese tipo de xente se ten can, ten por seguro que deixará a merda no chan. DEIXADE DE CULPABILIZAR AOS CANS, o problema é sempre das persoas incívicas e maleducadas. Gracias a xente deste tipo as persoas responsables das nosas mascotas temos menos dereitos, limítansenos o acceso a moitos lugares... e creédeme se vos digo que coñezo cans máis educados ca moitas persoas.

Respectade e facede respectar, se vedes a alguén que non recolle a merda do seu can, chamádelle atención (polo menos tentar sacarlle as cores en púbico), pero o mesmo se vedes a unha persoa fumadora tirar a cabicha por aí, un papel ao chan, un neno que molesta á familia da toalla do lado, un can que está importunando... Sen entrar en conflictos e en caso de dúbida, chamar e denunciar ás autoridades pertinentes...

UN POUQUIÑO DE POR FAVOR, QUE ASÍ NON HAI QUE VIVA!

xoves, 6 de setembro de 2018

GALIA

Nome: Galia
Orixe: Jaén
Idade: 5 anos
Adora: durmir
Odia: a choiva
Nunha palabra: pegatina

Breve historia: 

Galia foi atopada nun pobo de Jaén e foi unha nai coraxe xa que a atoparon con catro cachorros,  delgada e con unha pata moi inflamada. Maila as súas condición de foi capaz de sacar aos seus cachirrca adiante. Unha vez os seus peques fueron colocados nos seus respectivos fogares, Galia pudo viaxar a Vigo onde hoxe ten o seu fogar e unha familia estupenda que lle deu un irmán maior, que xa presentaremos noutra ocasión, Phoenix o avó. Hoxe Galia é moi feliz e querida


----------- VERSIÓN EN CASTELLANO:

Nombre: Galia
Origen: Jaén
Edad: 5 años
Adora: dormir
Odia: la lluvia
Nunha palabra: pegatina

Breve historia: 

Galia fue encontrada en un pueblo de Jaén y fue una mamá coraje ya que la encontraron con cuatro cachorros,  delgada y con una pata muy inflamada. Pese a las condiciones en las que fue capaz de sacar sus cachorros adelante. Una vez sus peques fueron colocados en sus respectivos hogares, Galia pudo viajar a Vigo donde hoy tiene su hogar y una familia estupenda que le dió un hermano mayor, que ya presentaremos en otra ocasión, Phoenix el abuelete. Hoy Galia es muy feliz y querida.

mércores, 5 de setembro de 2018

VIENA


Nome: Viena
Orixe: Jaén
Idade: 2 anos
Adora: cheirar todo, xogar coa súa dona Mónica, dormir, o sofá e os seus xoguetes (en especial unha tartaruga de peluche que ten, desas que fan ruido) e por suposto que lle den mimos
Odia: nada que se saiba
Nunha palabra: bondade

Breve historia:

Cóntannos de Viena que é toda bondade e medo a que lle fagan dano. Ao principio, cando chegou, tiña motísimo medo aos cans e algunhas persoas, non podía durmir soa e tampouco podía quedarse soa na casa. Pasados uns meses, gracias á axuda de Ramalladas, a súa familia puido comprender as súas necesidades e contribuir a que hoxe sexa outra. Agora o de durmir e quedar soa está solucionado, a súa dona pode entrar e saír da casa sen preocuparse porque Viena vaia estar mal.  Cada mañá entra na habitación a despertar a Mónica con un bico, dende que se coñecen a súa dona espera de mellor humor. A relación de Viena con outros cans mellorou moito, sigue tendo algún medo pero avanza cada día un pouco máis. É unha cadela excelente, obedece tanto dentro como fora de casa, os seus ollos falan sen palabras e sabemos de moi boa tinta que a súa dona Mónica está orgullosa de Viena e que dende que ambas conviven as súas vidas melloraron sustancialmente. Segundo palabras textuais de mónica "apórtame algo que non podo describir, que non o fai ningún ser humano" e ademáis "a partir de agora non sólo existen os cans, hai cans e hai galgos".


----------- VERSIÓN EN CASTELLANO: -----------

Nombre: Viena
Origen: Jaén
Edad: 2 años
Adora: olfatear todo, jugar con su dueña Mónica, dormir, el sofá y sus juguetes (en especial una tortuga de peluche que tiene, de esas que hacen ruido) y por supuesto que le den mimos.
Odia: nada que se sepa
En una palabra: bondad

Breve historia:

Nos cuentan de Viena que es toda bondad y miedo a que le hagan daño. Al principio, cuuando llegó, tenía muchísimo miedo a los perros y algunas personas, no podía dormir sola y tampoco podía quedarse en casa sin gente. Pasados unos meses, gracias a la ayuda de Ramalladas, su familia pudo comprender sus necesidades y contribuír a que ho sea otra perra. Ahora lo de dormir y quedarse sola está solucionado, su dueña puede entrar y salir de casa sin preoucparse de que Viena vaya a estar mal. Cada mañana entra en la habitación a despertar a Mónica con un beso, desde que se conocen su dueña despiera de mejor humor. La relación de Viena con otros perros mejoró mucho y sigue teniendo algún miedo pero cada día avanza un poco más. Es una perra excelente, obedece tanto dentro como fuera de casa, sus ojos hablan sin palabras y sabemos de buena tinta que su dueña Móniac está super orgullosa y que desde que ambas conviven sus vidas mejoraron sustancialmente. Según palabras textuales de Mónica "me aporta algo que no puedo describir,que no me puede aportar ningún humano" y además "para mí a partir de ahora no sólo existen los perros. Hay perros y hay galgos."

sábado, 1 de setembro de 2018

LUCKY

Nome: Lucky
Orixe: Ogrobe, Pontevedra
Idade: 2 anos e medio
Adora: as pelotas de tenis, o mar, o río, a piscina (calquera masa de auga na que poida nadar), aos galgos e aos mastíns
Odia: que os cachorros lle toquen as narices, que o cepillen co Furminator
Nunha palabra: querubín

Breve historia: 
Lucky foi un can froito de unha camada non desexada de marzo de 2016, coma moitos outros da súa especie, os seus donos iniciais decidiron que os seus irmáns non eran dignos de seguir neste mundo e non me preguntedes como ou porqué desapareceron da faz da terra. Lucky foi o afortunado, de aí o seu nome pero tamén ven pola guerra das galaxias Luke Skywalker (pero era demasiado longo o nome para un can tan pequeniño). Lucky foi asignado ás súas donas cando estaban fora do país, sen tempo para pensalo. Enseguida se enamoraron daquela boliña loira con nariz rosa; optaron por quedar con el no momento que o coñeceron. As primeiras semanas de vida creceu nunha casa con xardín na que vivían outros cans e gatos polo que o de ser sociable estaba asegurado. En maio trasladouse de domicilio, primeiro coñeceu a Peta e ao resto de animais da casa e despois trasladouse a Vigo.

Pronto comezou a coñecer a moita xente a outros conxéneres caninos, ata fixo pandilla na Praza da Miñoca: Audrey, Luna, Bogart, Lana, Lola, Venus, ... Ao principio todo parecía un trabalinguas: Lupi, Lucy e Lucky (proba a decilo moi rápido varias veces seguidas)... os mimos en exclusiva para el pero as noites eran un pouco insportables, Lucky choraba moito e a penas deixaba durmir ás donas. Ante grandes males, grandes remedios... Traerlle un irmán maior, esa era a solución. Non tardou moito en chegar Koi, un galgo adoptado a través de Galgos 112, un senior con necesidades especiais. Lucky deixou de chorar polas noites e pasou de durmir na súa cama na habitación das súas donas a durmir no salón co seu novo irmán. O puzle estaba completo e o equilibrio reinaba por doquier, a xuventude de Lucky se vía compensada coa serenidade e tranquilidade do seu irmán. Hoxe son unha familia feliz que pasa as vacacións e días libres na casa de Peta ou de viaxe por aí.


----------- VERSIÓN EN CASTELLANO -----------

Nombre: Lucky
Origen: O Grove, Pontevedra
Idade: 2 años y medio
Adora: las pelotas de tenis, el mar, el río, la piscina (cualquier masa de agua en la que pueda nadar), a los galgos y a los mastines
Odia: que los cachorros le toquen las narices, que lo cepillen con el Furminator
Nunha palabra: querubín

Breve historia:
Lucky fue un perro fruto de una camada no deseada de marzo de 2016, como otros muchos de su especie, sus dueños iniciales decidieron que sus hermanos no eran dignos de seguir en este mundo y, no me preguntéis, cómo o por qué, desaparecieron de la faz de la tierra. Lucky fue el afortunado, de ahí su nombre pero también viene por la Guerra de las Galaxias, Lucke Skywalker (era demasiado largo el nombre para un perro tan pequeñito). Lucky fue asignado a sus dueñas cuando estaban fuera del país, sin tiempo para pensarlo. Enseguida se enamoraron de aquella bolita rubia con nariz rosa; optaron por quedárselo en el momento que se conocieron. Las primeras semanas de vida creció en una casa con jardín en la que vivían otras perros y gatos por lo que de ser sociable estaba asegurado. En mayo se trasladó de domicilio, primero conoció a Peta y al resto de animales de casa y después se trasladó a Vigo.

Pronto comenzó a concer a mucha gente y a otros congéneres caninos, hasta hizo pandilla en la Plaza de la Miñoca: Audrey, Luna, Bogart, Lana, Lola, Venus... Al principio todo parecía un trabalenguas: Lupi, Lucy y Lucky (prueba a decirlo muy rápido varias veces seguidas)... los mimos en exclusiva para él, pero las noches eran un poco insportables porque Lucky lloraba mucho y a penas dejaba dormir a sus dueñas. Ante grandes males, grandes remedios... Trarle un hermano mayor, ¡esa era la solución! No tardo mucho en llegar Koi, un galgo adoptado a través de Galgos 112, un senior con necesidades especiales. Lucky dejó de llorar por las noches y pasó de dormir en su cama en la habitación de sus dueñas a dormir en el salón con su hermano. El puzle estaba completo y el equilibrio reinaba por doquier, la juventud de Lucky se veía compensada con la serenidade y tranquilidad de su hermano. Hoy son una familia feliz que pasa las vacaciones y los días libres en casa de Peta o de viaje por ahí.