mércores, 12 de setembro de 2018

QAMAR

Nome: Qamar (significa lúa en árabe)
Orixe: Torreperogil (Jaén)
Idade: 8 anos e 4 meses (cumple anos o 20 de maio coincidindo co meu irmán maior, así que outro motivo máis para amala con loucura)
Adora: que non lle gusta!? Comer e durmir está entre os seus favoritos. O polo! Cuando estamos cociñando polo é a única vez que se levanta do sofá. Encántanlle os mismos e que lle rasquen a orelliña (xa che da coa pata para indicarcho). Todo o que seña pequeno e peludo a volve tola de felicidade e da voltas coma un tiovivo.
Odia: pois pensándoo moito, a verdade non odia nada. É tan boa que todo lle parece ben. Ainda ten medo de algunha cousa. Creo que o que máis odia é que cante cos cascos postos, pois cando o fago resopla e marcha da habitación. Non sabía que cantara tan mal... vaia...
Nunha palabra: TENRA. Ten uns olliños que cando te mira se che derrite o corazón e che conquista a alma. Así é que ten namorado a todo o mundo que a coñece!

Breve historia: 

Qamar é o nome que lle deu a súa nai de acollido. Ao principio quixemos cambiarllo porque sonaba moi distinto. En canto chegou, na súa xaula nos miramos e dixe "Ola Qamar" e xa non había forma de cambiarlle o nome porque todo o que ela tiña era perfecto e fermoso. Non quixemos saber moito de onde viña nin cando a atoparon, eso era o seu pasado e doía. Xa me bastaba con saber que a atoparon case sen pelo (de feito ten moitos problemas de pel), delgadísima e con dous dedos rotos.

Antes da súa chegada, o memento máis significativo foi cando, estando de viaxe, can que se nos cruzaba alá que me lanzaba a el coma unha tola. Houbo un señor que nos pregunto se tiñamos can, nese momento a resposta era non e o tío recomendounos ter un (sabio consello). E unha última anécdota: cando fixemos a entrevista con Galgos112 recordo que para o noso perfíl había dous galgos que nos encaixaban mellor. Un era Bartolo (ao que lle faltaba a cola) e Qamar (con calvas e problemas de pel). Decidimos a Qamar porque pensamos que se tiña algún problema sería máis difícil que a adoptaron. Agora case me da un patatús se penso nese momento, podería non ter chegado Qamar ás nosas vidas. Siceiramente creo que Qamr danos moito máis do que recibe de calquera de nós.

Palabras de Irene e Familia Qamar



----------- VERSIÓN EN CASTELLANO -----------


Nombre: Qamar (que significa Luna en árabe)
Origen: Torreperogil (Jaén)
Edad: 8 años y 4 meses (20 de mayo es su cumple, que coincide con el de mi hermano mayor, así que otro motivo más para amarla con locura)
Adora: ¡¿qué no le gusta?! Comer y dormir está entre sus favoritos. ¡El pollo! Cuando estemos cocinando pollo es la única vez que se levanta del sofá. Le encantaaaan los mimos y que le rasquen la orejita (ella ya se da con la pata para indicártelo). Todo lo que sea pequeño y peludo la vuelve loca de felicidad y da vueltas como un tiovivo.
Odia:  pues pensandolo mucho, la verdad es que no odia nada. Es tan buena que todo le parece bien. Tiene miedos aún a algunas cosas. Creo que lo que más odia es que cante con los cascos puestos, pues cuando lo hago resopla y sale de la habitación. No sabía que cantara tan mal... Vaya. ...
En una palabra:  TIERNA. Tiene unos ojitos que cuando te mira se te derrite el corazon y te conquista el alma. ¡Así es que ha enamorado a todo el mundo que la conoce!

Breve historia: 

Qamar es el nombre que le dió su mamá de acogida. Al principio, queríamos cambiárselo pues nos sanaba muy distinto. Pero cuando llegó, en su jaula, nos miramos, le dije "hola Qamar" y ya no había forma de cambiarselo pues todo lo que ella tenía era ya perfecto y precioso. No quisimos saber mucho de dónde, cuando ni como la encontraron. Eso era su pasado y nos dolía. Ya me bastaba con saber que la encontraron casi sin pelo (de hecho, tiene muchos problemas de piel), delgadurria y con dos dedos rotos.
Antes de su llegada, el momento más significativo fue cuando, estando de viaje, perro que veía ahí me tiraba yo a por él como una loca. Hubo un señor que nos preguntó si teníamos perro. En ese momento la respuesta fue no y el señor nos recomendó tener uno (sabio consejo).Una última anécdota: cuando hicimos la entrevisa recuerdo que para nuestro perfil había dos galgos que nos encajaban mejor. Uno era Bartolo (al que le faltaba el rabo) y Qamar (con calvitas y con problemas de piel). Nos decidimos por Qamar porque pensamos que si tenía algún problema, sería más dificil que la adoptaran. Ahora me da un patatús si pienso en ese momento, podría no haber llegado a nuestras vidas. Sinceramente creo que Qamar nos da mucho más de lo que recibe de cualquiera de nosotros.

Palabras de Irene y familia Qamar

Ningún comentario:

Publicar un comentario